De Allerliefste Juliëtte

Een persoonlijk rouwverhaal over het afscheid van onze baby

De Allerliefste Juliëtte, er zijn momenten in het leven die alles stilzetten. Dinsdag 3 mei 2016 was zo’n dag – de dag dat onze dochter Juliëtte werd geboren. De zon scheen warm op haar komst. Ze was ons derde meisje, een zusje voor Elisabeth en Christine. Het voelde alsof alles klopte: liefde, verwachting, compleet geluk.

We haalden Christine nog even slaperig uit bed om haar nieuwe zusje te ontmoeten. De volgende ochtend stonden beide meisjes vol verwondering bij het wiegje. Ze kusten haar, streelden haar handjes. Die eerste dag met jou, lieve Juliëtte, was er één van liefdevolle rust.

De eerste signalen: waarom we ons zorgen maakten om ons kindje

In de tweede nacht veranderde er iets. Juliëtte werd niet vanzelf wakker. Ze dronk slecht, reageerde nauwelijks. We hadden koude doekjes nodig om haar wakker te krijgen. Het voelde niet goed.
Moedergevoelens zijn zelden mis. Ondanks hoop en ontkenning voelden we dat er iets mis was met ons kindje. In overleg met de verloskundige gingen we naar het ziekenhuis. Daar begon een zoektocht vol onzekerheid.

Diagnose: hersentumor bij baby zonder duidelijke symptomen

Juliëtte kreeg een sonde, een infuus, en onderzoeken volgden. Er kwamen artsen, echo’s, scans – maar geen antwoorden. Tot ze enkele keren stopte met ademhalen. Ze werd met spoed overgebracht naar de NICU. Daar lag ze, ons meisje, stil en dapper tussen alle apparatuur.
Op vrijdag 13 mei kregen we het ondenkbare nieuws: een agressieve hersentumor bij onze baby, de allerliefste Julliette, diep in de hersenstam. Er was niets wat artsen konden doen.

 begon terwijl jij nog bij ons was.

Afscheid nemen van de allerliefste Julliete thuis: een laatste wens

We wilden je thuisbrengen. Niet om op te geven, maar om je de warmte van ons gezin te geven. Je lag in je wiegje, tussen knuffels en zachte muziek. Je zusjes zongen liedjes. Wij huilden, en hielden je vast.
Op 20 mei 2016 ben je in alle stilte heengegaan. In liefde. In rust. In ons midden.

Voor altijd in ons hart: een herinnering aan onze overleden dochter

Juliëtte, jij leerde ons wat pure liefde is. Hoe kostbaar elk moment kan zijn. Je bent en blijft onze derde dochter.
Dit verhaal is er niet alleen voor ons, maar voor iedereen die een kind moet missen. Voor wie zoekt naar herkenning, troost of ruimte om te rouwen.
Wij geloven dat elk afscheid persoonlijk mag zijn – vanuit liefde, zonder haast, met rituelen die betekenis geven.

Zwijg haar niet dood – Juliëtte leeft voort in ons verhaal

Er zijn momenten in het leven die je voor altijd bijblijven. Niet alleen om wat er gebeurde, maar om wat er daarna níét meer gezegd werd. Het verlies van Juliëtte liet een stilte achter die haast ondraaglijk was. Een stilte vol liefde, vol gemis, vol vragen. Maar ook een stilte die buiten onze muren vaak bleef bestaan.

Want wat zeg je, als iemand zijn kind verliest?
Wat als het meisje waar je over leest nooit de kans kreeg om haar eerste stapjes te zetten?
Veel mensen zwijgen. Uit voorzichtigheid. Uit angst om pijn op te rakelen.

Maar de pijn is er toch. Het zwijgen wist haar niet uit. Het maakt het gemis juist zwaarder, de eenzaamheid dieper.
Daarom is het zo belangrijk om haar naam te blijven noemen. Juliëtte. Onze dochter. Ons meisje dat we zo innig hebben liefgehad.

De campagne ‘Zwijg hen niet dood’ is geen oproep om altijd te praten, maar wel om niet te vergeten. Om ruimte te maken voor verhalen, hoe kort ook. Voor vragen als “Hoe heet ze?” of “Wil je over haar vertellen?”

Want elke keer dat iemand haar naam noemt, voelt het even alsof ze er weer is. En dat is misschien wel het grootste geschenk.

Zwijg haar niet dood. Leef haar zachtjes verder. Met woorden. Met liefde. Met aandacht.